Nederlands grote rivieren. Drie eeuwen strijd tegen overstromingen

De loop van de Nederlandse rivieren is grotendeels gevormd door de Nederlanders zelf. Driehonderd jaar geleden waren de rivieren breed en ondiep met zandbanken en platen. Men sprak van "bedorven" rivieren. Ze bevroren regelmatig en er ontstonden ijsdammen. Iedere paar jaar braken de dijken.

Om deze rivieren beter te controleren en overstromingen tegen te gaan, werd er flink ingegrepen in het landschap. Moest men de dijken verhogen of was het beter om ze te verlagen? Moest men de Nederrijn afsluiten en al het water door de IJssel sturen, of waren overlaten nodig? Welke strijd tussen dorpen en steden, provincies, waterschappen en dijkcolleges ging vooraf aan het vinden van de juiste oplossing? Hoe kan het dat zelfs de deskundigen van mening verschilden over de te kiezen oplossing?

Nederlands grote rivieren geeft het antwoord op deze vragen door de hoofdrivieren - Rijn, Waal, IJssel en Maas - uitgebreid te beschrijven. Aan de hand van (historische) kaarten en ander beeldmateriaal wordt duidelijk hoe de situatie door de tijd heen veranderd is.

Het boek begint met het Pannerdensch Kanaal, dat rond 1700 werd gegraven voor een betere verdeling van het water van de Rijn. Tussen 1850 en 1900 kwamen er nieuwe riviermonden: de Nieuwe Merwede, de Nieuwe Waterweg en de Bergsche Maas. Daarna werd de Maas verbeterd, de Beersche overlaat werd net als de Oude Rijnmond gesloten.

Toen men in Nederland dacht alles onder controle te hebben, kwamen de hoogwaters van 1993 en 1995 in Rivierenland. Er kwam een nieuwe aanpak: Ruimte voor de Rivier. Ook de invloed van dit nieuwe landelijke programma komt aan bod in dit prachtige boek.